Zwaai zwaai Suriname!

Hier mijn laatste blog alweer vanuit het mooie Suriname. Wat is de tijd hier snel gegaan! Ik kan me nog goed herinneren dat ik samen met Esther het vliegtuig instapte op weg naar het grote avontuur en nu is het alweer klaar.
Afgelopen weekend zijn we nog naar Galibi geweest, het eiland van de schildpadden. Eerst gingen we een stuk met de bus om vervolgens de toch over te steken naar Frans-Guyana. Vlak bij Suriname, maar meteen zo een andere uitstraling echt meer Frankrijk. En we konden de mensen opeens niet meer verstaan ook erg raar. We hebben daar nog een gevangenis bezocht en gingen vervolgens naar Galibi. Het leukste van de trip waren eigenlijk de twee doodshoofdaapjes die daar waren. Als je ze riep kwamen ze meteen naar je toe met piepende geluidjes en gingen op je hoofd zitten of waar ze ook zin in hadden.
In de avond hadden we nog een lekkere maaltijd en midden in de nacht was het plan om schildpadden te gaan spotten, het lag aan het water wanneer dit het geschikts was om te varen en dat bleek om 3 uur in de nacht te zijn...
Om 3 uur in de nacht dus werden we wakker gemaakt, we konden nog een kopje soep eten (had ik niet zo een zin in) en daarna gingen we op de boot. In het pikke donker op woest water en ook nog met een zeil over ons heen zodat we niet nat zouden worden. Ik werd er spontaan claustrofopisch van het net als vele andere hartstikke misselijk van het drukke water. Toen we eenmaal op het eiland waren aangekomen gingen we op het strand wandelen op zoek naar sporen van schildpadden. Na een tijdje moesten we helaas alweer terug vanwege de vloed die er aan kwam, we hebben dus geen schildpadden gezien helaas. Dit blijft dus nog ergens op mijn lijstje staan wat ik ooit nog wil doen in mijn leven.
Helaas moesten we toen nog anderhalf uur wachten aangezien het water te heftig waas om terug te gaan. Half 8 waren we terug bij het kamp, kregen we ontbijt en ging iedereen weer tukken voor een uurtje. Om 11 uur nadat we de aapjes hadden daggezegd gingen we alweer terug. Niet een geweldige trip dus, maar wel met leuke mensen en erg leuk om nog mijn laatste trip samen met de andere 2 E's te doen, Elleke en Esther.

En toen was mijn laatste week alweer aangebroken. De laatste paar dagen heb ik niet zoveel meer gedaan, wel veel uit eten want dat komt er niet meer van straks. En van elk stukje zon proberen te genieten, straks is het weer trui aan! Vandaag zouden we nog naar de plantages gaan, maar omdat het de hele dag regende ging dat niet door. Gister wel nog lekker Bakabana gegeten en vanavond laatste avondje eten bij Zus en Zo.

Ik vind het maar raar om naar huis te gaan, de tijd is zo snel gegaan en heb hier mijn plek gevonden. Het leuke accent van de mensen hier, de mooie natuur de vrolijke kleuren en het lekkere eten (vooral Bakabana) ga ik zeker missen. Gelukkig hebben Esther en ik afgelopen vrijdag nog een Surinaamse kookworkshop gedaan en hebben we daar geleerd om Bara en Pom te maken.
Wel vind ik het fijn om straks weer in een land te zijn waar de communicatie gewoon goed is en niet meer zo een ongeregeld zooitje is. Nederland kan vaak overdrijven met alle pieterpeuterige regeltjes en afspraakjes maar Suriname is dan weer het tegenovergestelde.
Ook ga ik mijn lieve huisgenoten missen, Elleke is al een tijdje uit het huis wat ook erg raar is maar ik nu aan gewend ben. Nu moet ik nog Esther achterlaten met wie ik ook vanaf het begin alles gedaan en gedeeld heb, niet leuk! Al heb ik wel weer zin om mijn lieve huisgenootjes, vrienden, familie en mijn kat weer te zien.
Morgen nog een laatste drankje doen met Esther overdag en in de avond vliegen.
Ik heb hier veel mooie herinneringen opgebouwd en ga het hier toch wel missen, maar misschien tot ooit!