Een lang verhaal
Door: Elske
Blijf op de hoogte en volg Elske
16 Januari 2014 | Suriname, Pokigron
Dag 1
´s ochtends zouden we eerst om 10 uur vertrekken om 3 uur te rijden naar Atjoni. Helaas werden de plannen wat omgegooid en vertrokken we om half 7 in de ochtend, dat werd vroeg opstaan dus. Nadat de avond ervoor alle spullen waren ingepakt en we Elleke een knuffel hadden gegeven konden we gaan slapen en stond mijn wekker om half 6 in de ochtend. Na een korte nacht en de laatste spullen ingepakt te hebben konden we alle spullen inladen. We hadden flink wat boodschappen gedaan om de dagen door te komen. Na alle tassen ingeladen te hebben en tien minuutjes gereden te hebben gereden moesten we wachten op een meneer waar we mee konden rijden. Een kwartier wachten werd een half uur, daarna een uur en vervolgens 2 uur, de meneer was er nog steeds niet. Na wat overleg konden we met iemand anders mee rijden, spullen weer overgeladen en in een hobbel de bobbel bus verder. Als er een hobbel kwam stootten we ons hoofd, dus we waren blij dat we er waren.
Na 3 uur rijden kwamen we aan. Het was een nieuwbouwcomplex in de middle of nowwhere. Onze kamer werd gewezen een relatief grote kamer, maar enige wat er stond waren 2 stapelbedden, niet echt sfeervol dus. Gelukkig konden we nog 3 plastic stoelen en een klein tafeltje krijgen en zijn er een paar gordijntjes voor de ramen gespijkerd en de rest opgevuld met vuilniszakken. De waslijn met kleding geeft een beetje kleur in onze kamer! Nu was het verder de dag doorkomen. Er kwamen steeds meer bewoners van het internaat die uit verschillende dorpen kwamen en met een bootje een paar uur moeten varen om bij het internaat te komen. Ze zijn tussen de 14 en 16 jaar en volgen hier ´s ochtends school.
Na een middagdutje, want wat moet je anders, gingen we naar de kamers om ons voor te stellen. We kregen nog net een slap handje en sommige mompelde hun naam, maar meer dan dat werd het niet. De rest van de dag werden we vooral nogal aangestaard en nagekeken.
Gelukkig kwam iemand ons helpen toen er een hele grote spin zo groot als je hand ongeveer, helpen om deze weg te halen, een kleintje was dat , zei ze. ´s Avonds hebben we onze noodles opgewarmd en nog een kaartspelletjes gedaan. Er is hier stroom tussen 7 en 12, en daarna niet meer. Wassen moet met een emmer en er is niet altijd water. Af en toe kregen we een hartverzakking aangezien de jongens af en toe met vuurwerk aan het gooien zijn.
Een groot voordeel, er zijn hier bijna geen muggen!
Dag 2
Na een lekker ontbijtje van brood en crackers met chocopasta, pindakaas en hagelslaag begon onze dag. Nog steeds wisten we niet wat nou eigenlijk de bedoeling was en wat we verder die dag konden gaan doen. Een lekkere wasbeurt zat er niet in, aangezien de dag begon zonder water. Vanaf vandaag maar de emmer vullen voordat het water er weer mee stopt. Na het ontbijt gingen we wandelen naar Atjoni, het stukje naast het water waar de bootjes naar de dorpen vertrekken. Hier was ook een supermarkt waar we nog wat inkopen gedaan hebben. Een stuk dichterbij dan we hadden gedacht en de supermarkt was nog best groot! Dus echt in de middle of nowwhere is het niet.
De rest van de dag hebben we weer een beetje gehangen, in ons bed gelegen als het te warm was en onze hangmat opgehangen. De tieners durven nu al hallo te zeggen, maar meer komt er nog niet uit.
In de avonduren werden we voorgesteld aan de groep. De groep tegenover ons en wij met z´n drieën aan de andere kant. Erg ongemakkelijk voor ons, maar zij vonden het doodeng. Lachend en giechelend hebben ze zich uiteindelijk voorgesteld, ook al was er niks van te verstaan, ze hadden in ieder geval iets gezegd. Meestal zitten ze vooral in hun eigen taal te praten dus verstaan we er geen woord van.
Dag 3
In de ochtend zouden we een meeting hebben met de directeur van de school, die naast het internaat zit. Om 9 uur stonden we daar klaar, maar de directeur had geen tijd, we wouden het best verplaatsten en later terugkomen maar dan had hij ook geen tijd. Toen we vroegen of we anders terug zouden komen na schooltijd, keek hij lichtelijk beledigd en zei dat hij dan moest eten. Tot zo ver onze meeting met de directeur. Gelukkig had de onderdirecteur wel tijd en werden de vakken verdeeld om te helpen in de klas, ik wiskunde, Esther Nederlands en Sandra Engels.
Toen hadden we weer een lange dag voor de boeg, het is nog warmer dan in de Paramaribo dus in de middag is het slaaptijd! Om 4 uur begonnen we met huiswerkbegeleiding met de kinderen van het internaat. Eerst probeerde ze we nog in 1 klas te zetten, maar dit paste niet helemaal. Nu dan maar in twee klassen en voor de komende keren een beter systeem verzinnen waardoor het niet zo een chaos zou werken.
Dag 4
Op woensdag ochtend begon onze eerste dag op de school. Helaas al om half 8, dus dat was vroeg opstaan. Eerst werd het volkslied gezongen en vervolgens de vlag gehesen, daarna gingen de scholieren hun klas in. Ik ging een paar uur helpen met wiskunde en heb de klas een aantal dingen uitgelegd. De meeste zitten nogal ongemotiveerd en l slapend in de klas, geven geen antwoord als je iets vraagt en zijn totaal niet gemotiveerd. Niet erg motiverend voor ons dus ook! Gelukkig zijn ze bij het huiswerkuur in de middag een stuk gemotiveerder, hier komen dan ook vooral de kinderen die het graag goed willen doen. Dit keer hadden we 3 klassen en elke klas ingedeeld voor een ander vak. Na een half uur ruilde we zodat de verschillende vakken aan de beurt kwamen. Het contact werd al steeds beter, ze kwamen nu zelfs als en toe naar ons toe om iets te zeggen en in de avond heeft een van de meisjes onze haren ingevlochten.
Deze dag was ook de directeur van het internaat een dagje en nachtje naar Paramaribo vertrokken. Zaten we daar met 40 pubers…gelukkig konden ze de meeste dingen wel zelf regelen, maar het was toch een lawaai! Ook weten ze dat eigenlijk buiten moeten koken maar deden dit toch binnen, we hebben dat voor 1 dagje maar even door de vingers gezien. Om tien uur slapen deden ze ook echt niet, maar toen hebben we de keuken maar dicht gedaan, oordopjes in en zijn zelf gaan slapen.
Dag 5
De volgende dag begon met gebonk op onze deur, of we de keuken open konden doen, dit had Sandra al gedaan maar hadden ze niet naar gekeken. Aangezien er was besproken dat we alleen de MULO 1 klassen les moesten geven en deze onze vakken later hadden, hadden we met de leraar besproken dat we om die tijd zouden komen. Hier was de directeur het duidelijk niet mee eens, om half 8 stond Sandra die wel het eerste uur al voor onze deur om te zeggen dat we moesten komen. Wij weer doorgegeven aan Sandra dat we dat besproken hadden en Sandra vervolgens weer terug om het door te geven. Vervolgens heeft Sandra een uitbarsting gehad van de directeur dat we echt niet zo maar kunnen doen waar we zelf zin in hebben en gewoon moeten doen wat zij zeggen. Dat houd ook in, in je eentje voor de klas staan als er geen docent is. Dat wij totaal geen opleiding volgen voor docent en alleen als vrijwilligers hier zijn om de docenten te ondersteunen kwam er totaal niet in.
In de pauze zijn we nogmaals met zn drieën het gesprek aangegaan, maar dit was nogal nutteloos. Ook hier kregen we meteen naar ons hoofd gegooid dat we maar lekker deden waar we zelf zin in hadden, zonder dat er naar onze kant van het verhaal geluisterd werd. Toen ze eindelijk duidelijk hadden dat we geen stage komen lopen, schreeuwde hij dat die dan verkeerd was geïnformeerd. Toen ik vroeg of hij onze cvs had doorgenomen werd daar ook niet op gereageerd, hier staat namelijk duidelijk dat we niet een opleiding tot docent volgen. Dan hoefde we niet meer te komen. Zonder enige discussie of overleg zat onze taak erop bij de school, want zo zouden we de kinderen alleen maar nog meer achterstand laten opleveren.
Nogal verbaast gingen we maar weer een stukje lopen naar Atjoni om nieuwe pindakaas te kopen, je moet was als je geen koelkast hebt.
Vlak voordat we met de huiswerkbegeleiding wouden beginnen, bleek de onderdirectrice die de sleutel had niet thuis te zijn. Verder is hier totaal geen ruimte om te werken dus hadden we een probleem. We belde de directeur van het internaat om te vragen wat we konden doen, deze wist het ook niet en vertelde nog snel er even bij dat hij te moe was om terug te komen en nog een nachtje wegbleef. Nog een nachtje de verantwoordelijkheid over 40 pubers! Het wordt met de dag gekker.
Een paar kinderen hebben we nog geholpen met huiswerk in de keuken aan het enige tafeltje wat er was. Ze durven nu al veel meer te zeggen en komen ook naar onze kamer om te vragen voor huiswerkhulp. Verder is er niet echt veel contact. Ze praten onderling alleen maar in hun eigen taal en vaak ook als we er bij zijn, dus we kunnen ons ook niet echt mengen in het gesprek.
Dag 6
Het is weer vrijdag in Atjoni, weer een dag waar we niet veel te doen hebben. Gelukkig is het niet zo warm deze dag en kunnen we in de middag een stukje wandelen, dit keer naar het dorpje ernaast, Pokigron. Een klein dorpje met veel kleine huisjes en een vervallen schooltje. We lopen richting het water en zien daar een aantal kinderen met spullen op hun hoofd ook heen lopen. Een aantal van het internaat zijn daar vissen aan het vangen, afwassen en de was doen, erg interessant om te zien! Als ze een vis hebben gevangen gooien ze ze wel op de kant, dan ging die vanzelf dood. De rest van de dag was weer niet veel te doen, aangezien het vrijdag was hadden de kinderen ook geen huiswerkbegeleiding bleken te hebben dus wat er niet veel te doen die dag. De dag bestaat vooral een beetje uit eten en slapen. In de avond koken we uit ons bliketen en kijken we een paar afleveringen Friends met een Chiller (het zoete vrouwenbier van Suriname).
Dag 7
Het is weekend! We hebben trip geboekt naar Menimi, een ruim uur varen over de rivier. In de ochtend staan we klaar met onze spullen, we moeten nog even de tijd uitzitten aangezien de bootjes pas rond 12 uur vertrekken. Vlak voor we weg willen gaan wordt Sandra gestoken door een beest in haar voet en zwelt haar voet op! De mensen van het internaat weten het ook niet meer, dus we moeten naar de dokter. Ze denken dat het een allergische reactie is dus krijgt ze daar pilletjes voor en een verbandje er omheen. Toch maar daarna naar Menimi. Een ruim uur varen over de rivier. Het is het warmste moment van de dag, als de boot vaart hebben we een lekker windje, maar bij sommige dorpjes stopt het bootje,meteen stikheet is het dan! Aangekomen op Menimi krijgen we een rondleiding van de eigenaar Mandje. Ons hutje zit vlak naast het water en we hebben een prachtig uitzicht! Hier waren we wel even aan toen na deze week. Na wat te hebben gegeten hangen we onze hangmat op en gaan we het water in. Heerlijk verkoelend! Wel stapje voor stapje anders stoot je je teen tegen de stenen die nauwelijks zichtbaar zijn. Na lekker gebadderd te hebben gaan we verder chillen in onze hangmat. S avonds krijgen we weer een maaltijd en ontmoeten we nog twee gasten die ook op dat moment daar verblijven. Ze blijken de moeder van Esther te kennen en vlak bij haar uit te buurt te komen, wat een toeval zo aan de andere kant van de wereld!
In de avond vertrekken we met een bootje om weer eens kaaimannen te spotten en een bezoek te brengen aan het dorp ernaast, het grootste dorp langs de rivier met 5000 inwoners! In het dorp aangekomen worden we door Mandje naar het feest geleid. Erg enthousiast staan ze nog niet te dansen maar we worden met z’n alle in het midden geduwd, wij moeten wel dansen. Dat doen we dan ook maar, eens even laten zien dat Nederlanders ook wel een beetje kunnen bewegen, of het in ieder geval proberen. Het hele dorp rukt uit en we zijn de attractie van de week. Op dat moment wijst Mandje naar een klein huisje waar een kist ligt. Het feest is ter ere van een overleden dorpsgenoot, ze feesten 5 dagen lang. Bij het huisje waar de kist ligt slapen mensen ernaast en erboven in de hangmat. Een bizar geheel om mee te maken en de feeststemming was toch wel snel weg bij ons. Na een rare avond in een rare week gaan we lekker slapen. In de nacht begint het hard te regenen en helaas houd het de dag erna ook niet meer op. En esthers bed staat net onder een gat in het dak.
Aangezien het de hele dag aan het regenen besluiten we maar in de regen zwemmen. We besluiten nog een nachtje te blijven omdat een uur in de boot met regen ook niet erg fijn is. Dezelfde dag komen er nog nieuwe gasten. Deze blijken ook uit Amersfoort te komen en een paar straten bij ons gewoond te hebben!
Dag 8
De volgende ochtend moeten we vroeg op, we zouden een dagje kennis maken op een school vlak bij Atjoni. De wekker staat om 6 uur en we moeten Mandje wakker maken zodat we ontbijt kunnen krijgen. Iets te laten vertrekken we naar Pamboko. Dit keer hebben we een klein bootje waarin we op een houten plank zitten zonder rugleuning. Ook zit de bootsman steeds water uit de boot te scheppen, dit terwijl het niet regent en er geen golven zijn…
Te laat aangekomen blijkt de directeur en onderdirecteur al weer weg te zien, dus moeten we een andere keer maar terug komen. Terug in Atjoni doen we nog even een middagdutje. Daarna komt de baas van het internaat weer vertellen dat hij een paar dagen naar Pararibo gaat. Weer alleen. Er is nu wel een vrouw in de avond die er voor zorgt dat ze in ieder geval in de avond naar bed gaan, verder is de verantwoordelijkheid weer aan ons. Hij gaat naar Parmaribo voor eten, het eten wat gesponsoord hoort te worden door de overheid blijkt bijna op te zijn en de kinderen hebben nog maar tot woensdag eten, daarna is het op.
Op maandag en dinsdag blijken er niet veel kinderen naar huiswerkbegeleiding te komen, we hebben nu geen lokaal meer en moeten met 1 tafeltje doen en de kinderen hun huiswerk op schoot, niet erg comfortabel dus en nu de directeur er niet meer achteraanzit, komen er nog maar een paar. Wat doen we hier nog eigenlijk vragen we ons af…
Dag 9
Weer een lange dag, in de ochtend lopen we heen en weer naar Atjoni om wat cadeautjes voor de kinderen van het internaat te kopen. Ze hebben niet zoveel en zo proberen we hun verblijf toch wat fijner te maken. In de middag doen we weer een dutje en rond 4 uur geven we huiswerkbegeleiding aan de 2 kinderen die zijn komen opdagen. De motivatie wordt met de dag minder. In de avond komt de vrouw die dan verantwoordelijkheid hoort te hebben niet eens opdagen.
Dag 10
Het is woensdag en we zijn er behoorlijk klaar mee. In de ochtend spreken we met de twee vrouwen die ’s morgens het eten maken en beginnen dan pas de ernst in te zien, het eten is echt bijna op. Als dat het geval is en ze niks meer kunnen krijgen sluit het internaat. De overheid werkt niet mee, dat is ook al te zien aan de overige gebouwen van het internaat, ze zijn al vanaf 2008 aan het bouwen maar het is nog steeds niet af. Onderhand groeien er bomen in de gebouwen die niet afgemaakt zijn.
Ook komen we erachter dat de vrouwen er al een jaar werken en nog geen een keer betaald hebben gekregen terwijl hun dat wel beloofd is. We besluiten een leuke tas voor ze te kopen en deze te vullen met spullen, meer kunnen we niet doen, maar in ieder geval laten we ze zo zien dat ze door ons gewaardeerd worden.
Er is nog steeds niet veel contact met de kinderen. Ze weten zelf dat het eten bijna op is en beginnen nu opeens wel in het Nederlands tegen elkaar te praten als wij erbij zijn dat ze honger hebben (terwijl ze nog gewoon eten hebben).
In de avond geven we ze de cadeautjes, ze beginnen weer in hun eigen taal te praten en we denken dat ze het leuk vinden. In de avond komt een verlegen jongen voor onze deur staan en zegt met horten en stoten; ik wil jullie bedanken voor wat jullie ons gegeven hebben. Je zag gewoon dat hij het doodeng vind, zo lief dat hij het dan toch komt zeggen! Dat maakte mijn avond in ieder geval goed.
Dezelfde dag hebben we gebeld met onze contactpersoon om te melden hoe het er allemaal aan toegaat. Wij kunnen het niet oplossen.
Dag 11
We gaan weer terug naar Parmaribo! Alle spullen zijn ingepakt en het is wachten op de taxi. Opeens wille alle kinderen met ons op de foto, die daarvoor nog nooit een woord met ons gewisseld hebben. Best lachwekkend. Na een paar uur rijden zijn we weer thuis. Straks lekker uiteten en komende week op trip naar Brownsberg en Voltzberg. Hopelijk is mijn volgende blog wat gezelliger en heb ik leukere dingen meegemaakt dan afgelopen twee weken!
´s ochtends zouden we eerst om 10 uur vertrekken om 3 uur te rijden naar Atjoni. Helaas werden de plannen wat omgegooid en vertrokken we om half 7 in de ochtend, dat werd vroeg opstaan dus. Nadat de avond ervoor alle spullen waren ingepakt en we Elleke een knuffel hadden gegeven konden we gaan slapen en stond mijn wekker om half 6 in de ochtend. Na een korte nacht en de laatste spullen ingepakt te hebben konden we alle spullen inladen. We hadden flink wat boodschappen gedaan om de dagen door te komen. Na alle tassen ingeladen te hebben en tien minuutjes gereden te hebben gereden moesten we wachten op een meneer waar we mee konden rijden. Een kwartier wachten werd een half uur, daarna een uur en vervolgens 2 uur, de meneer was er nog steeds niet. Na wat overleg konden we met iemand anders mee rijden, spullen weer overgeladen en in een hobbel de bobbel bus verder. Als er een hobbel kwam stootten we ons hoofd, dus we waren blij dat we er waren.
Na 3 uur rijden kwamen we aan. Het was een nieuwbouwcomplex in de middle of nowwhere. Onze kamer werd gewezen een relatief grote kamer, maar enige wat er stond waren 2 stapelbedden, niet echt sfeervol dus. Gelukkig konden we nog 3 plastic stoelen en een klein tafeltje krijgen en zijn er een paar gordijntjes voor de ramen gespijkerd en de rest opgevuld met vuilniszakken. De waslijn met kleding geeft een beetje kleur in onze kamer! Nu was het verder de dag doorkomen. Er kwamen steeds meer bewoners van het internaat die uit verschillende dorpen kwamen en met een bootje een paar uur moeten varen om bij het internaat te komen. Ze zijn tussen de 14 en 16 jaar en volgen hier ´s ochtends school.
Na een middagdutje, want wat moet je anders, gingen we naar de kamers om ons voor te stellen. We kregen nog net een slap handje en sommige mompelde hun naam, maar meer dan dat werd het niet. De rest van de dag werden we vooral nogal aangestaard en nagekeken.
Gelukkig kwam iemand ons helpen toen er een hele grote spin zo groot als je hand ongeveer, helpen om deze weg te halen, een kleintje was dat , zei ze. ´s Avonds hebben we onze noodles opgewarmd en nog een kaartspelletjes gedaan. Er is hier stroom tussen 7 en 12, en daarna niet meer. Wassen moet met een emmer en er is niet altijd water. Af en toe kregen we een hartverzakking aangezien de jongens af en toe met vuurwerk aan het gooien zijn.
Een groot voordeel, er zijn hier bijna geen muggen!
Dag 2
Na een lekker ontbijtje van brood en crackers met chocopasta, pindakaas en hagelslaag begon onze dag. Nog steeds wisten we niet wat nou eigenlijk de bedoeling was en wat we verder die dag konden gaan doen. Een lekkere wasbeurt zat er niet in, aangezien de dag begon zonder water. Vanaf vandaag maar de emmer vullen voordat het water er weer mee stopt. Na het ontbijt gingen we wandelen naar Atjoni, het stukje naast het water waar de bootjes naar de dorpen vertrekken. Hier was ook een supermarkt waar we nog wat inkopen gedaan hebben. Een stuk dichterbij dan we hadden gedacht en de supermarkt was nog best groot! Dus echt in de middle of nowwhere is het niet.
De rest van de dag hebben we weer een beetje gehangen, in ons bed gelegen als het te warm was en onze hangmat opgehangen. De tieners durven nu al hallo te zeggen, maar meer komt er nog niet uit.
In de avonduren werden we voorgesteld aan de groep. De groep tegenover ons en wij met z´n drieën aan de andere kant. Erg ongemakkelijk voor ons, maar zij vonden het doodeng. Lachend en giechelend hebben ze zich uiteindelijk voorgesteld, ook al was er niks van te verstaan, ze hadden in ieder geval iets gezegd. Meestal zitten ze vooral in hun eigen taal te praten dus verstaan we er geen woord van.
Dag 3
In de ochtend zouden we een meeting hebben met de directeur van de school, die naast het internaat zit. Om 9 uur stonden we daar klaar, maar de directeur had geen tijd, we wouden het best verplaatsten en later terugkomen maar dan had hij ook geen tijd. Toen we vroegen of we anders terug zouden komen na schooltijd, keek hij lichtelijk beledigd en zei dat hij dan moest eten. Tot zo ver onze meeting met de directeur. Gelukkig had de onderdirecteur wel tijd en werden de vakken verdeeld om te helpen in de klas, ik wiskunde, Esther Nederlands en Sandra Engels.
Toen hadden we weer een lange dag voor de boeg, het is nog warmer dan in de Paramaribo dus in de middag is het slaaptijd! Om 4 uur begonnen we met huiswerkbegeleiding met de kinderen van het internaat. Eerst probeerde ze we nog in 1 klas te zetten, maar dit paste niet helemaal. Nu dan maar in twee klassen en voor de komende keren een beter systeem verzinnen waardoor het niet zo een chaos zou werken.
Dag 4
Op woensdag ochtend begon onze eerste dag op de school. Helaas al om half 8, dus dat was vroeg opstaan. Eerst werd het volkslied gezongen en vervolgens de vlag gehesen, daarna gingen de scholieren hun klas in. Ik ging een paar uur helpen met wiskunde en heb de klas een aantal dingen uitgelegd. De meeste zitten nogal ongemotiveerd en l slapend in de klas, geven geen antwoord als je iets vraagt en zijn totaal niet gemotiveerd. Niet erg motiverend voor ons dus ook! Gelukkig zijn ze bij het huiswerkuur in de middag een stuk gemotiveerder, hier komen dan ook vooral de kinderen die het graag goed willen doen. Dit keer hadden we 3 klassen en elke klas ingedeeld voor een ander vak. Na een half uur ruilde we zodat de verschillende vakken aan de beurt kwamen. Het contact werd al steeds beter, ze kwamen nu zelfs als en toe naar ons toe om iets te zeggen en in de avond heeft een van de meisjes onze haren ingevlochten.
Deze dag was ook de directeur van het internaat een dagje en nachtje naar Paramaribo vertrokken. Zaten we daar met 40 pubers…gelukkig konden ze de meeste dingen wel zelf regelen, maar het was toch een lawaai! Ook weten ze dat eigenlijk buiten moeten koken maar deden dit toch binnen, we hebben dat voor 1 dagje maar even door de vingers gezien. Om tien uur slapen deden ze ook echt niet, maar toen hebben we de keuken maar dicht gedaan, oordopjes in en zijn zelf gaan slapen.
Dag 5
De volgende dag begon met gebonk op onze deur, of we de keuken open konden doen, dit had Sandra al gedaan maar hadden ze niet naar gekeken. Aangezien er was besproken dat we alleen de MULO 1 klassen les moesten geven en deze onze vakken later hadden, hadden we met de leraar besproken dat we om die tijd zouden komen. Hier was de directeur het duidelijk niet mee eens, om half 8 stond Sandra die wel het eerste uur al voor onze deur om te zeggen dat we moesten komen. Wij weer doorgegeven aan Sandra dat we dat besproken hadden en Sandra vervolgens weer terug om het door te geven. Vervolgens heeft Sandra een uitbarsting gehad van de directeur dat we echt niet zo maar kunnen doen waar we zelf zin in hebben en gewoon moeten doen wat zij zeggen. Dat houd ook in, in je eentje voor de klas staan als er geen docent is. Dat wij totaal geen opleiding volgen voor docent en alleen als vrijwilligers hier zijn om de docenten te ondersteunen kwam er totaal niet in.
In de pauze zijn we nogmaals met zn drieën het gesprek aangegaan, maar dit was nogal nutteloos. Ook hier kregen we meteen naar ons hoofd gegooid dat we maar lekker deden waar we zelf zin in hadden, zonder dat er naar onze kant van het verhaal geluisterd werd. Toen ze eindelijk duidelijk hadden dat we geen stage komen lopen, schreeuwde hij dat die dan verkeerd was geïnformeerd. Toen ik vroeg of hij onze cvs had doorgenomen werd daar ook niet op gereageerd, hier staat namelijk duidelijk dat we niet een opleiding tot docent volgen. Dan hoefde we niet meer te komen. Zonder enige discussie of overleg zat onze taak erop bij de school, want zo zouden we de kinderen alleen maar nog meer achterstand laten opleveren.
Nogal verbaast gingen we maar weer een stukje lopen naar Atjoni om nieuwe pindakaas te kopen, je moet was als je geen koelkast hebt.
Vlak voordat we met de huiswerkbegeleiding wouden beginnen, bleek de onderdirectrice die de sleutel had niet thuis te zijn. Verder is hier totaal geen ruimte om te werken dus hadden we een probleem. We belde de directeur van het internaat om te vragen wat we konden doen, deze wist het ook niet en vertelde nog snel er even bij dat hij te moe was om terug te komen en nog een nachtje wegbleef. Nog een nachtje de verantwoordelijkheid over 40 pubers! Het wordt met de dag gekker.
Een paar kinderen hebben we nog geholpen met huiswerk in de keuken aan het enige tafeltje wat er was. Ze durven nu al veel meer te zeggen en komen ook naar onze kamer om te vragen voor huiswerkhulp. Verder is er niet echt veel contact. Ze praten onderling alleen maar in hun eigen taal en vaak ook als we er bij zijn, dus we kunnen ons ook niet echt mengen in het gesprek.
Dag 6
Het is weer vrijdag in Atjoni, weer een dag waar we niet veel te doen hebben. Gelukkig is het niet zo warm deze dag en kunnen we in de middag een stukje wandelen, dit keer naar het dorpje ernaast, Pokigron. Een klein dorpje met veel kleine huisjes en een vervallen schooltje. We lopen richting het water en zien daar een aantal kinderen met spullen op hun hoofd ook heen lopen. Een aantal van het internaat zijn daar vissen aan het vangen, afwassen en de was doen, erg interessant om te zien! Als ze een vis hebben gevangen gooien ze ze wel op de kant, dan ging die vanzelf dood. De rest van de dag was weer niet veel te doen, aangezien het vrijdag was hadden de kinderen ook geen huiswerkbegeleiding bleken te hebben dus wat er niet veel te doen die dag. De dag bestaat vooral een beetje uit eten en slapen. In de avond koken we uit ons bliketen en kijken we een paar afleveringen Friends met een Chiller (het zoete vrouwenbier van Suriname).
Dag 7
Het is weekend! We hebben trip geboekt naar Menimi, een ruim uur varen over de rivier. In de ochtend staan we klaar met onze spullen, we moeten nog even de tijd uitzitten aangezien de bootjes pas rond 12 uur vertrekken. Vlak voor we weg willen gaan wordt Sandra gestoken door een beest in haar voet en zwelt haar voet op! De mensen van het internaat weten het ook niet meer, dus we moeten naar de dokter. Ze denken dat het een allergische reactie is dus krijgt ze daar pilletjes voor en een verbandje er omheen. Toch maar daarna naar Menimi. Een ruim uur varen over de rivier. Het is het warmste moment van de dag, als de boot vaart hebben we een lekker windje, maar bij sommige dorpjes stopt het bootje,meteen stikheet is het dan! Aangekomen op Menimi krijgen we een rondleiding van de eigenaar Mandje. Ons hutje zit vlak naast het water en we hebben een prachtig uitzicht! Hier waren we wel even aan toen na deze week. Na wat te hebben gegeten hangen we onze hangmat op en gaan we het water in. Heerlijk verkoelend! Wel stapje voor stapje anders stoot je je teen tegen de stenen die nauwelijks zichtbaar zijn. Na lekker gebadderd te hebben gaan we verder chillen in onze hangmat. S avonds krijgen we weer een maaltijd en ontmoeten we nog twee gasten die ook op dat moment daar verblijven. Ze blijken de moeder van Esther te kennen en vlak bij haar uit te buurt te komen, wat een toeval zo aan de andere kant van de wereld!
In de avond vertrekken we met een bootje om weer eens kaaimannen te spotten en een bezoek te brengen aan het dorp ernaast, het grootste dorp langs de rivier met 5000 inwoners! In het dorp aangekomen worden we door Mandje naar het feest geleid. Erg enthousiast staan ze nog niet te dansen maar we worden met z’n alle in het midden geduwd, wij moeten wel dansen. Dat doen we dan ook maar, eens even laten zien dat Nederlanders ook wel een beetje kunnen bewegen, of het in ieder geval proberen. Het hele dorp rukt uit en we zijn de attractie van de week. Op dat moment wijst Mandje naar een klein huisje waar een kist ligt. Het feest is ter ere van een overleden dorpsgenoot, ze feesten 5 dagen lang. Bij het huisje waar de kist ligt slapen mensen ernaast en erboven in de hangmat. Een bizar geheel om mee te maken en de feeststemming was toch wel snel weg bij ons. Na een rare avond in een rare week gaan we lekker slapen. In de nacht begint het hard te regenen en helaas houd het de dag erna ook niet meer op. En esthers bed staat net onder een gat in het dak.
Aangezien het de hele dag aan het regenen besluiten we maar in de regen zwemmen. We besluiten nog een nachtje te blijven omdat een uur in de boot met regen ook niet erg fijn is. Dezelfde dag komen er nog nieuwe gasten. Deze blijken ook uit Amersfoort te komen en een paar straten bij ons gewoond te hebben!
Dag 8
De volgende ochtend moeten we vroeg op, we zouden een dagje kennis maken op een school vlak bij Atjoni. De wekker staat om 6 uur en we moeten Mandje wakker maken zodat we ontbijt kunnen krijgen. Iets te laten vertrekken we naar Pamboko. Dit keer hebben we een klein bootje waarin we op een houten plank zitten zonder rugleuning. Ook zit de bootsman steeds water uit de boot te scheppen, dit terwijl het niet regent en er geen golven zijn…
Te laat aangekomen blijkt de directeur en onderdirecteur al weer weg te zien, dus moeten we een andere keer maar terug komen. Terug in Atjoni doen we nog even een middagdutje. Daarna komt de baas van het internaat weer vertellen dat hij een paar dagen naar Pararibo gaat. Weer alleen. Er is nu wel een vrouw in de avond die er voor zorgt dat ze in ieder geval in de avond naar bed gaan, verder is de verantwoordelijkheid weer aan ons. Hij gaat naar Parmaribo voor eten, het eten wat gesponsoord hoort te worden door de overheid blijkt bijna op te zijn en de kinderen hebben nog maar tot woensdag eten, daarna is het op.
Op maandag en dinsdag blijken er niet veel kinderen naar huiswerkbegeleiding te komen, we hebben nu geen lokaal meer en moeten met 1 tafeltje doen en de kinderen hun huiswerk op schoot, niet erg comfortabel dus en nu de directeur er niet meer achteraanzit, komen er nog maar een paar. Wat doen we hier nog eigenlijk vragen we ons af…
Dag 9
Weer een lange dag, in de ochtend lopen we heen en weer naar Atjoni om wat cadeautjes voor de kinderen van het internaat te kopen. Ze hebben niet zoveel en zo proberen we hun verblijf toch wat fijner te maken. In de middag doen we weer een dutje en rond 4 uur geven we huiswerkbegeleiding aan de 2 kinderen die zijn komen opdagen. De motivatie wordt met de dag minder. In de avond komt de vrouw die dan verantwoordelijkheid hoort te hebben niet eens opdagen.
Dag 10
Het is woensdag en we zijn er behoorlijk klaar mee. In de ochtend spreken we met de twee vrouwen die ’s morgens het eten maken en beginnen dan pas de ernst in te zien, het eten is echt bijna op. Als dat het geval is en ze niks meer kunnen krijgen sluit het internaat. De overheid werkt niet mee, dat is ook al te zien aan de overige gebouwen van het internaat, ze zijn al vanaf 2008 aan het bouwen maar het is nog steeds niet af. Onderhand groeien er bomen in de gebouwen die niet afgemaakt zijn.
Ook komen we erachter dat de vrouwen er al een jaar werken en nog geen een keer betaald hebben gekregen terwijl hun dat wel beloofd is. We besluiten een leuke tas voor ze te kopen en deze te vullen met spullen, meer kunnen we niet doen, maar in ieder geval laten we ze zo zien dat ze door ons gewaardeerd worden.
Er is nog steeds niet veel contact met de kinderen. Ze weten zelf dat het eten bijna op is en beginnen nu opeens wel in het Nederlands tegen elkaar te praten als wij erbij zijn dat ze honger hebben (terwijl ze nog gewoon eten hebben).
In de avond geven we ze de cadeautjes, ze beginnen weer in hun eigen taal te praten en we denken dat ze het leuk vinden. In de avond komt een verlegen jongen voor onze deur staan en zegt met horten en stoten; ik wil jullie bedanken voor wat jullie ons gegeven hebben. Je zag gewoon dat hij het doodeng vind, zo lief dat hij het dan toch komt zeggen! Dat maakte mijn avond in ieder geval goed.
Dezelfde dag hebben we gebeld met onze contactpersoon om te melden hoe het er allemaal aan toegaat. Wij kunnen het niet oplossen.
Dag 11
We gaan weer terug naar Parmaribo! Alle spullen zijn ingepakt en het is wachten op de taxi. Opeens wille alle kinderen met ons op de foto, die daarvoor nog nooit een woord met ons gewisseld hebben. Best lachwekkend. Na een paar uur rijden zijn we weer thuis. Straks lekker uiteten en komende week op trip naar Brownsberg en Voltzberg. Hopelijk is mijn volgende blog wat gezelliger en heb ik leukere dingen meegemaakt dan afgelopen twee weken!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
